Een week en vele uitprobeersels verder...

Mijn zoektocht naar een definitie voor het verhaal dat ik wellicht zou kunnen vertellen gaat onvermindert voort uiteraard, de angst voor een teleurstelling ook.....
Zaterdag uit school zag ik één en ander niet meer zo zitten.... Maar toen ik de volgende dag wakker werd scheen de zon weer eens en besloot ik de stier weer eens bij de horens te vatten. Met camera en zus de benenwagen genomen en alle frust in een fikse dagmars van 15 kilometer eruit geramt en geschoten.
Plannen gemaakt voor de komende week. Van Michiel kreeg ik tijdens de bespreking het advies om 3 dagboekvertellingen te gaan maken dus daar zou mee begonnen kunnen worden. Wel wilde ik dan drie vertellingen maken die de ideeen die ik tot dan toe had gehad te ondersteunen cq uit te werken.
Ik besloot om me maandag op het maken van een stop motion filmpje te gaan richten en toog met laptop en camera naar school alwaar ik de hulp van niemand minder dan Henk, werkplaatsmeester der werkplaatsmeesters in riep. De foto's had vorige week gemaakt, twee series dus materiaal te over. Hoewel de digitale teringbende me zo langzamerhand de strot begint uit te komen, redelijke vorderingen gemaakt, ware het niet dat de series opnieuw gemaakt moeten worden want er zit teveel licht donker verschil in.
Dinsdag de godgandse dag sollicitatie brieven geschreven en bij uitzuigburo's en meere van die onzalige, pestpokketering instellingen langs geweest waarvan mij het nut gehelendal ontgaat en welliswaar wat foto's gemaakt maar mijn leven is nu eenmaal niet saai dus kweenie wat ik ermee moet.
De volgende dag, woensdag wilde ik iedere 10 minuten een foto van mezelf maken en dan maar zien wat dat oplevert. Om 8.00u reutelde de wekker de eerst foto van de dag was er één van een totaal verkreukeld onbetrouwbaar uitziend figuur (?)... Affijn de dag bleek meer momenten te hebben dan ik me ooit had gerealiseerd en toe ik rond 1.00u de laatste foto schoot was ik enigzins bezopen, moe en weltevree.
Donderdag weer solliciteren en daarnaast afgesproken met het BPV roedel om elkaar voor de goede ORDE, (nee we komen niet onder het orde scheppen uit hehe...) maar weer eens te aanschouwen. Jet de onder-eigenaresse van brooklyn wilden we bovendien de eerste DVD aanbieden en we hadden neit echt een idee wat ze dr of ze dr iets van zou vinden. Affijn ze was super tevreden en dus .....tja...

Inmiddels is het dus vrijdag geworden en ik ben zo onverstandig geweest weer eens te gaan schrijven hoewel mij is gebleken dat schrijven voor mij niet zo veel oplevert deze opdracht. Ik verzand de gandse tijd in bijzaken en achteraf steegjes omdat ik daar nu eenmaal graag vertoef maar voor deze opdracht is dat momenteel niet zinvol. De paniekerige gedachte ORDE te moeten scheppen sloeg dan ook weer in alle hevigheid toe en dus op aanraden van Bas een reuzachtige hoeveelheid foto's laten afdrukken zodat ik eens iets in mn handen heb waarmee ik lekker kan schuiven. Op de fiets met camera de weg naar de hema dusdanig gefotografeerd zodat ik er een stopmotion van zou kunnen maken....stopmotion rules!
Ik vind het een reette goeie tip om eens lekker ouderwets foto's te laten afdrukken en aan het categoriseren enzo te slaan maar verkeer nog steeds in een lichte toestand van rusteloosheid (ik moet godverdomme een baan vinden dan heb ik geen tijd om me druk te maken om nix.) dus eerst een paar andere obstakels uit de weg ruimen waarvan schrijven op weblog er eentje is.
Oh ja de hondenuitlaatservice wordt nix, snik daar gaat m'n droombaan.

Maar kraken gaat onverminderd door!!!!

Gisteren de gandse dag gewijd aan het opruimen van de pleurisbende in de bijkeuken. Daarvan heeeeeeeel veeeeeel foto's gemaakt die ik heeeeeel graaaaaaag in een stooooooop moooooooootion filmpje achter elkaar wil zetten maar ik weet natuurlijk weer eens niet hoe dat moet. Kan dat eigenlijk wel met premiere? Zo ja waarom moeten zaken die met een computer (zouden moeten) kunnen altijd zo onmogelijk en gecompliceerd zijn?? Kan er niet gewoon een computer programma a la Nijntje Pluis bedacht worden voor onaangepaste figuren zoals ik? De computer begint me zo onderhand de strot uit te komen!
Anyway gisteren dus korte mette getracht te maken met allerhande ontstane chaos en zeker vorderingen gemaakt maar het gevoel van te weinig tijd en teveel te doen kan ik tot op heden niet van me afschudden. Van Silvergrey een berichtje mogen ontvangen dat ik toch écht te weinig doe aan de opdracht voor Phillipe dus eigenlijk zou ik daar vandaag mijn dag aan moeten wijden maar ik heb er uiteraard geen tijd voor want we gaan zo weer fijn het één of andere pand voor de één of andere noodleidende student KRAKEN en dat krijgt voorrang.
Affijn ik moet nu gaan, als ik er morgen niet ben dan zou ik wel eens opgepakt kunnen zijn......spannend he...

Concretiseren....

Vandaag is de eerste dag waarop ik orde op zaken wil gaan stellen. Ik moet toegeven dat ik op het moment een bijna ziekelijk drang tot orde en duidelijkheid voel. Ik heb dus het plan opgevat om althans een aantal zaken die mij momenteel een doorn in het oog zijn grondig aan te pakken.
Dit moet dus visueel worden vastgelegd. Ik wil het graag nog erger overdrijven dan ik het in mijn hoofd heb en des noods met behulp van Photoshop tot David Lynch achtige taferelen laten leiden.....
Twee zaken wil ik (vandaag) op een hyper-achtige wijze aanpakken....
Te weten:


De bijkeuken, als symbool voor de chaos waar ik door verwaarlozing in leef...


De auto als symbool voor achterstallig onderhoud voor contacten met mensen in mijn omgeving...

Fictieve elementen toegestaan!!!!

Ik kom zojuist terug uit Rotjeknor, oh stad der Hollandse steden...
En in de auto kwam ik dus tot de slotsom dat er graag nog iets mag gebeuren in mijn dagboekvertelling.
In elk geval zal ik op mijn weblog verder mijn zognaamde 'dagboek' gaan bijhouden want op papier verzand ik de gandse tijd in geblaat waar ik niet goed van word. Op mijn weblog ben ik althans nog zo nu en dan in de veronderstelling dat het op de één of andere manier leesbaar moet zijn voor eventuele lezers. Openbaarheid in geschrifte dussss...
Op dit moment ben ik nog maar nauwelijks gekalmeerd want dat ga ik niet in een dag voor elkaar krijgen. Bovendien heb ik een red bull gehad, smerig ja maar effectief en dus hang ik maar wat rond voor danwel achter de laptop en tik er lustig op los.
Ik zie voor mijn geestesoog verschijnen de projecten die ik de aankomende tijd nogthans tot een aanvaardbaar eind moet gaan zien te brengen en probeer in godsnaam niet meer aan dat vervloekte fotoshop te denken.
Toen ik een paar dagen geleden op een bewolkte dag een gat in het wolkendak zag vallen dacht ik zelfs even dat daar iets niet goed geshopt was.
Veel erger kan het niet worden moet ik gedacht hebben maar het werd nog veel erger! En nu zit ik hier, biertje erbij....rielex!?
Ik denk eigenlijk dat ik me beter een keer helemaal het klaplazarus zou moeten zuipen dan weet ik ten minste waarom ik hoofdpijn heb.
Kleurtemperatuur van daglicht is 5500 Kelvin...

Onder voorbehoud!

Wel, nu is de opdracht voor de kunstenares eindelijk af en zometeen ga ik de foto's bij haar langs brengen in Rotjeknor. Photoshop heeft me zowaar tot wanhoop gedreven en je zult je wellicht af vragen waarom ik daar dan in vredes naam niet mijn dagboekopdracht aan gewijd heb. Nu dat is in mijn geval volstrekt onmogelijk, want ik ben niet in staat om me in een periode van perfectionistische doodsangst (en nee, dat is niet overdreven) op ook maar iets anders te richten. Ik wordt 's nachts in paniek wakker, badend in het zweet en de hele dag ben ik met niets anders bezig dan DAT, mijn doel is duidelijk de weg erheen is een ramp.
Maar ik moet en zal zegevieren, en dat lukt ook vaak, en daar gaat het dus om wat mij betreft, dat het uiteindelijk lukt!!! Niets en niemand in de wereld kan daar iets aan veranderen of mij in een dergelijk toestand op andere gedachten brengen, geen dagboekopdracht, mens, dier. Er is maar één oplossing en dat is dat ene bereiken, godverdomme!
En nu is het af en zit ik weer richting berg op, hoop ik.
En dus tijd om mijn hoofd tot bedaren te brengen en dat ga ik al puinruimend doen want mijn wereld staat aan het eind van zo'n geschift tijdperk dus altijd volledig op zijn kop, in mijn hoofd ook, ik heb al dagen hoofdpijn.

Ik ben momenteel alles wat ik opruim, repareer, schoonmaak en weer terug in het gareel breng aan het fotograferen.
Ik zie wel wat daar strax uit gaat komen.
-Auto is kapot, fixen dus (remblokjes, voorbanden zijn nagenoeg profielloos, oliedop is foetsie, tankdop idem dito, vies en rommelig)
-Tuin is een grote bende, weer ordenen voorzover mogelijk....(tijd enzo)
-Ik heb ruzie met iemand gekregen, .....oeps
-Mijn huis is een zwijnestal....
-Ik heb de opdracht voor Phillipe verzaakt
-Ik ben nog steeds werkloos (gelukkig) maar moet toch weer eens op zoek (ik ga solliciteren bij de honden uitlaatservice dat lijkt me de geknipte baan voor mij, tussen gelijkgestemde blaffers door het bos draven, daarover spoedig meer...
-Mijn weblog verwaarloost, (moet soms kunnen!)
-BPV oprdacht moet naar een aanvaardbaar niveau, daar ben ik reeds aan begonnen...
-2 Parkeerboetes en één snelheidsboete betalen, beste Staat bedankt, ik heb ze natuurlijk van harte verdient!

U ziet, mijn leven is een slagveld geworden maar ik heb het er graag voor over gehad, bovendien eindelijk een beetje rust om in te zien dat er in mijn leven kennelijk genoeg gebeurt om een dagboek opdracht over te maken.

Al schrijvende wellicht door een gedachte gepasseerd dus ik geef geen garanties dat het loopt zoals ik heb getikt! Onder voorbehoud dusss...
Verder ben ik inmiddels weer zo hieperdepieper dat ik weer voort ga razen!

De gedachtenval....

Tot op heden vind ik de dagboekopdracht een ... opdracht en ik breek mij het hoofd over wat ik er in vredesnaam mee moet.
In mijn hoofd passen vooralsnog met betrekking tot de opdracht geen woorden en beelden bij elkaar. In elk geval kan ik geen constructies bedenken of laat staan vasthouden die me op de één of andere wijze tot aktie aansporen.
Ik geloof ook dat ik het te druk heb maar of er eerst kippen en toen eieren waren? Ik heb een opdracht voor een kunstenares gedaan en die heb ik sind een aantal uur af. Ik heb er veel werk in gestoken en heb de afgelopen tijd als erg leerzaam ervaren (heel veel geleerd over camera technische aangelegenheden en photoshop!) dus ik treur niet, nog niet want de dagboek opdracht staat pontificaal voor mijn deur en ik kan met name de laatste tijd alleen in totale chaos denken.
Ik denk snel waardoor ik mezelf de mogelijkheid tot het kenbaar maken van gedachten aan de buitenwereld ontneem (praten maar ook schrijven) omdat ik slechts af en toe een woord uit de gedachtenreeks in geluid weet om te zetten, dit leidt soms tot onsamenhangende zinnen. Het is ook niet ondenkbaar dat ik al pratend op weg ben naar de ontknoping in een bepaald verhaal, op andere gedachten kom en aan mijn toehoorders zie dat ik kennelijk aan een ander verhaal ben begonnen, daardoor raak ik dan weer afgeleid met als gevolg een vervallen in herhaling van een woord of abrupt einde. Kortom, pratend wordt ik simpelweg door de gedachte ingehaald en schrijven met de snelheid van de gedachte is vooralsnog niet mogelijk gebleken.
Kortom ik heb een probleem gelocaliseerd dat betrekking heeft op de subjectieve wereld in mijn hoofd met als gevolg stagnatie.
De moeilijkheid tussen mij en de wereld om mij heen is dat ik me realiseer dat ik de verpersoonlijking van chaos ben, levende in een wereld opgebouwd uit systemen. Daarom is het voor mijn doen ook heel vreemd dat ik op een school zit en het reeds tot over de helft van het eerste jaar heb gebracht en zelfs weer eens een gestructureerd stukje voor deze blog uit mijn mouw weet te schudden. Een paar jaar geleden wist ik vaak pas wat ik ging doen op het moment dat ik iets deed, dat wordt inderdaad ook wel impulsief genoemd.
Door mijn tijd op st Joost begin ik in te zien waarom ik zo gebrand ben op het leiden van een zo autonoom mogelijk leven. Ik heb in mijn hoofd dus weinig structuur en de structuren om mij heen komen gekunsteld op mij over (hoe kan het ook anders, ze komen tenslotte uit de mens voort of met de mens mee, wat ge wilt) en zijn van tijdelijke aard (totdat het tegendeel bewezen wordt) en bij wijze van voorbereiding op het onafwendbaar lot van de chaos verkies ik ordeloosheid boven schijnwerkelijkheid.
Ik zou gaag zien dat mijn wereld verder reikt dan supermarkt, tandarts, school, huis, identiteitsbewijs!!!? vakantie, bioscoop....
Oeps ik dwaal af geloof ik.....
Ben ik wel iets zonder structuren die mijn bestaan bevestigen, legitiem maken, zin geven? Momenteel denk ik van niet. 'Iets' wordt pas 'iets' als het gedefinieerd kan worden.
Ik zou voor de goede orde toch kunnen onderzoeken of ik door aardse structuren te handhaven in mijn hoofd een paar structuren kan aanbrengen opdat ik in staat zal zijn deze studie zonder al te veel problemen verder te doorlopen en vat te krijgen op gedachten en met name deze opdracht. Ik hoop dan ook dat het door de feestcommissie goedgekeurd zal worden wanneer ik mijn dagboekopdracht wijd aan het onderzoeken naar een systeem.

Ik ben bang dat ik op dit moment niet op een luchtiger onderwerp kan komen want ik kan er simpelweg geen verzinnen.
Soms denk wel eens dat ik eigenlijk een fabrieksarbeider had moeten zijn die gewoon elke dag dezelfde handelingen uitvoert op haar werk en daarmee tevreden is maar er moet iets mis gegaan zijn op de weg ernaar toe...

Op jacht naar 'Snoek'....'Otto Snoek"...

...'de paradox van een publieke privé-vertelling'.

Vandaag om 8.55 uur uit bed gekropen en regelrecht op de fiets naar het CWI want er moet nog altijd werk gevonden worden anders kan ik strax mijn studie wel vergeten, not..... Affijn bij het CWI vooral veel vragen beantwoord over hoe ik dan wel woon, "anti-kraak"? Nee KRAAK en dat is niet gratis nee...! Maar liefst 2 vervolg afspraken gemaakt met een werk-vind-consulent en een sociale-dienst-medewerker voor over respectievelijk 2 en 4 weken, hoezo bureaucratische waanzin, kunnen we niet nu direct even in de computer kijken naar een baan? "Nee".
Dan maar weer naar huis, door het centrum van denBosch, over het plein van de Hemelse vrede.....uh het plein vóór de vrede, speciaal voor deze heuglijke 5 mei 2009 dag in het leven geroepen. De lucht ziet eruit alsof deze dag qua weer nog lang in het geheugen gegrift zal blijven, en jawel daar vallen reeds de eerste druppels, het zal een dolle boel worden.
Ik denk aan de dagboek opdracht en maak me nog eens extra zorgen over het 'weer'. Hoe moet ik in 's hemelsnaam te werk gaan deze periode, ik kan maar geen zinnig plan bedenken. Dan maar gewoon beginnen met schrijven en zien waar het schip strand...
Maar eerst langs de super de Boer voor croissantjes, sap en kaas, tijd voor koffie! Met mijn lief en lieftallige zus (die in de keuken de één of andere chutney in mekaar staat te draaien) schuif ik aan de ontbijttafel. Na diverse broodjes vertrekt ze weer richting keuken, A en ik blijven achter en zitten nog lang aan tafel te praten over veel, dus ook de dagboekopdracht ja....
Ik weet niet wat ik moet doen want mijn eerste idee is een beetje afgekeurd geloof ik en daardoor weet ik niet hoe ik nu verder moet.
Gisteren las ik in 'Zen en de kunst van het motoronderhoud',
"Hij was woedend. 'Je kijkt niet!' zei hij. Hij moest weer denken aan zijn eigen verwijdering van de universiteit omdat hij teveel had te zeggen. Voor ieder feit bestaat er een oneindig aantal hypothesen. Hoe meer je kijkt des te meer zie je. Zij keek eigenlijk niet en begreep dit toch niet.
Hij sprak boos tegen haar: 'Beperk je dan tot de gevel van één gebouw in de hoofdstraat van Bozeman. De Opera. Begin met de steen linksboven.'
Haar ogen sperden achter de dikke brilleglazen wijd open.
Ze kwam het volgende uur met een verbaasd gezicht bij hem en gaf hem een opstel van vijfduizend woorden over de voorgevel van de Opera in de hoofdstraat van Bozeman, Montana. 'Ik zat in de snackbar aan de overkant,'zei ze, 'en ik begon over de eerste steen te schrijven en over de tweede steen en bij de derde steen begon het te komen en ik kon het niet meer tegenhouden. Ze dachten dat ik gek was en iedereen plaagde me, maar hier heeft u het. Ik snap er niets van.'
Hij evenmin, maar tijdens zijn lange wandelingen door de straten van het stadje dacht hij er over na en hij kwam tot de conclusie, dat ze kennelijk werd geremd door eenzelfde soort blokkeringsmechanisme dat hem had verlamd de eerste dag dat hij les gaf. Ze werd geremd omdat ze in haar stuk probeerde te herhalen wat ze al lang had gehoord, precies zoals hij op zijn eerste dag had geprobeerd allerlei dingen te herhalen waarvan hij reeds had besloten dat hij ze zou zeggen. Ze kon niets bedenken over Bozeman om op te schrijven, omdat ze zich niets kon herinneren dat de moeite waard was om herhaald te worden. Het was heel vreemd dat ze niet besefte dat ze ook zelf een kijkje kon gaan nemen om te schrijven vanuit een frisse kijk, zonder rekening te hoeven houden met wat er vroeger was beweerd. De beperking tot één steen maakte een einde aan het blokkeringsmechanisme omdat hier duidelijk was dat ze wel oorspronkelijk en direct moest kijken."

"Zodra ze eenmaal gewend waren aan de gedachte dat ze rechtstreeks voor zichzelf moesten kijken, zagen ze ook in dat er geen einde kwam aan wat ze allemaal konden schrijven. Het was tevens een oefening in zelfvertrouwen, want alles wat ze schreven, hoe triviaal het ook leek, was hoe dan ook iets van henzelf en geen nabootsing van iemand anders."

"Scholen leren je te imiteren. Wanneer je niet nadoet wat de onderwijzer van je wil, krijg je een slecht cijfer. Hier aan de universiteit ging het er natuurlijk wat verfijnder aan toe; hier werd er van je verwacht dat je de docent op zo'n manier nabootste dat je hem ervan overtuigde dat je hem niet nabootste, maar dat je de essentie van de stof had opgevangen en daarmee zelf aan het werk kon. Op zo'n manier kreeg je tienen."

Kijk ik niet goed? Toen mijn eerste ideeen niet werden goedgekeurd door de feestcommissie ben ik vast komen te zitten met de vraag wat men dan wel van mij verwacht? Of wat verwacht ik van mezelf?
Ik ben dus maar gewoon begonnen met foto's maken en nu ook schrijven, misschien moet ik iets met mijn oude dagboeken doen?

Hmmm

Milaan in fotovlucht...

Op donderdag 23 April toog ik tesamen met mijn lief en een paar van zijn studiegenoten naar het jaarlijks terugkerende design gebeuren te Milaan. Nu heppik weinig verstand van design en moet ik daarbij toegeven dat het me ook nog eens niet zo heel veel kan schelen maar een reisje met ons geliefde huis door de Alpen, een paar olijke studenten, en de gedachten aan zon en veel Pizza waren absoluut doorslaggevend om mijn eerste filosofie les (waar ik óók rijkhalsend naar uit zag/zie...) en de uitreiking van de dagboek opdracht te missen, slik?
Affijn de heenreis was zonovergoten uren aanéén tuffend tot de avond viel....












De bus reutelde zonder problemen de Alpen door en binnen één dag stonden we dus al in Milaan!












De eerste dag was het weer geweldig, stroomden bier en wijn overvloedig, verslonden we reusachtige stukken Mario-pizza en ijs en zagen we heel veel van Milaan en eigenlijk maar weinig design.
De volgende dag echter was het tijd voor het échte design-werk, hihi. Het regende reeds gestaag maar dat kon vooralsnog de pret niet drukken, tenslotte weten wij Hollanders maar al te goed wat te doen als het regent!? We kuierden een paar uurtjes rond maar na een tijdje had ik er een beetje beu van dus ik besloot op één van de aanlokkelijk uitziende witte ge-design-de(?) bankjes een uiltje te gaan knappen, ik was geloof ik nog enigzins van de kaart door de dag ervoor. Na een paar uur werd ik gewekt door mijn telefoon, het tukkie was voorbij, op zoek maar weer naar meer vertier!
Zona Tortona is een wijk die in haar vrije tijd tot de achterstand behoort, eenmaal in het jaar echter kunnen de bewoners hun huisje verhuren aan één van de vele designers voor veeeeeeeeel duiten opdat de design week er gehouden kan worden. Hoe dan ook is de designweek een buitengewone kans de ziel achter de anders zo gesloten straatjes te vinden omdat je werkelijk ieder schuurtje en werkplaatsje in kunt, heel gaaf! Milaan is een mooie stad en zona Tortona is een heel mooi wijkje. Zo zagen we een hele metaalwerkplaats met kelner robots met(helaas) lege dienblaadjes. Verder vond ik het eerlijk gezegd qua design wel een beetje tegevallen, ik had wel wat wildere en gewaagdere zaken verwacht/gehoopt te gaan zien....(ik heb bij lange na niet alles gezien, maar toch), de meeste ge-de-sign-de meuk bestond uit allerhande zaken die je je alleen kunt permiteren wanneer je in het geldpakhuis van Dagobert Duck woont.
Menig Nederlandse designer aldaar heeft zich geroepen gevoeld een zo slaapverwekkend en nep-sober mogelijke stijl te hanteren. Ik zeg nep want veel Nederlanders zijn mijns inziens alles behalve sober levenden en ambiëren een dergelijke levensstijl ook nog eens allerminst! De wat zuidelijker designers op hun beurt (Italianen maar ook Spanjaarden en Portugezen..) mixen daarentegen alles op een zo wanstaltige wijze door elkaar dat je er niet aan moet denken een boek in een kast of een jas over een stoel te hangen omdat de daardoor ontstane chaos pijn doet aan je hoofd, ogen, oren en ách welja waarom ook niet, neus.
Er was nog wel een Taiwan design expositie die, anders dan je wellicht zou vermoeden van Taiwan erg uniek was ten opzichte van alle bankstellen, stoelen, kasten, spa's, lampen, make up dozen en meer van die zó voor de hand liggende rommel die we dusdanig overvloedig te zien kregen dat ik wellicht enigzins overdreven enthousiaste gevoelens koesterde voor de Taiwanese designers....erg fijn dat die er ook nog waren!



Affijn, in de tussentijd besloot de regen om er niet meer mee op te houden (maar ik wel met fotograferen omdat ik bang was dat mijn camera nat zou worden), wellicht genoeg van design? In elk geval waren de camping gangers het als eerste beu omdat ze hun tentjes uitdreven en wij busgangers gaven er een dag later de brui aan omdat we ons zowaar genoodzaakt zagen een zeil op de bus te zetten, peddels aan te schaffen en een paar galei-slaven in dienst te nemen....huiswaarts dus maar weer.
De bus reutelde wederom dat het een lieve lust was en hoopvol togen we naar Zwitserland, 'achter de bergen schijnt de zon', toch??
En zie dan Italie maar eens uit te komen, waar zijn de bewegwijzeringsbordjes als je ze nodig hebt? We belanden dus ergens in de Alpen, reden door piepkleine dorpjes en nog pieperdepiep kleinere straatjes (ik denk) uren rond. Na heeeel lang van welliswaar het ene supermooie, regenovergoten uitzicht naar het andere kwamen bij een mini grenspostje waar onze 12 tonner helaas niet doorheen mocht, hadden jullie dat godverdegodver niet 100 meter eerder kunnen aangeven? Eenmaal in Zwitserland waren al onze problemen uiteraard voorbij in 22 uur tijd reden A en ik elkaar afwisselend in één lange streep door naar Nederland en brachten allen weer naar huis.