Milaan in fotovlucht...

Op donderdag 23 April toog ik tesamen met mijn lief en een paar van zijn studiegenoten naar het jaarlijks terugkerende design gebeuren te Milaan. Nu heppik weinig verstand van design en moet ik daarbij toegeven dat het me ook nog eens niet zo heel veel kan schelen maar een reisje met ons geliefde huis door de Alpen, een paar olijke studenten, en de gedachten aan zon en veel Pizza waren absoluut doorslaggevend om mijn eerste filosofie les (waar ik óók rijkhalsend naar uit zag/zie...) en de uitreiking van de dagboek opdracht te missen, slik?
Affijn de heenreis was zonovergoten uren aanéén tuffend tot de avond viel....












De bus reutelde zonder problemen de Alpen door en binnen één dag stonden we dus al in Milaan!












De eerste dag was het weer geweldig, stroomden bier en wijn overvloedig, verslonden we reusachtige stukken Mario-pizza en ijs en zagen we heel veel van Milaan en eigenlijk maar weinig design.
De volgende dag echter was het tijd voor het échte design-werk, hihi. Het regende reeds gestaag maar dat kon vooralsnog de pret niet drukken, tenslotte weten wij Hollanders maar al te goed wat te doen als het regent!? We kuierden een paar uurtjes rond maar na een tijdje had ik er een beetje beu van dus ik besloot op één van de aanlokkelijk uitziende witte ge-design-de(?) bankjes een uiltje te gaan knappen, ik was geloof ik nog enigzins van de kaart door de dag ervoor. Na een paar uur werd ik gewekt door mijn telefoon, het tukkie was voorbij, op zoek maar weer naar meer vertier!
Zona Tortona is een wijk die in haar vrije tijd tot de achterstand behoort, eenmaal in het jaar echter kunnen de bewoners hun huisje verhuren aan één van de vele designers voor veeeeeeeeel duiten opdat de design week er gehouden kan worden. Hoe dan ook is de designweek een buitengewone kans de ziel achter de anders zo gesloten straatjes te vinden omdat je werkelijk ieder schuurtje en werkplaatsje in kunt, heel gaaf! Milaan is een mooie stad en zona Tortona is een heel mooi wijkje. Zo zagen we een hele metaalwerkplaats met kelner robots met(helaas) lege dienblaadjes. Verder vond ik het eerlijk gezegd qua design wel een beetje tegevallen, ik had wel wat wildere en gewaagdere zaken verwacht/gehoopt te gaan zien....(ik heb bij lange na niet alles gezien, maar toch), de meeste ge-de-sign-de meuk bestond uit allerhande zaken die je je alleen kunt permiteren wanneer je in het geldpakhuis van Dagobert Duck woont.
Menig Nederlandse designer aldaar heeft zich geroepen gevoeld een zo slaapverwekkend en nep-sober mogelijke stijl te hanteren. Ik zeg nep want veel Nederlanders zijn mijns inziens alles behalve sober levenden en ambiëren een dergelijke levensstijl ook nog eens allerminst! De wat zuidelijker designers op hun beurt (Italianen maar ook Spanjaarden en Portugezen..) mixen daarentegen alles op een zo wanstaltige wijze door elkaar dat je er niet aan moet denken een boek in een kast of een jas over een stoel te hangen omdat de daardoor ontstane chaos pijn doet aan je hoofd, ogen, oren en ách welja waarom ook niet, neus.
Er was nog wel een Taiwan design expositie die, anders dan je wellicht zou vermoeden van Taiwan erg uniek was ten opzichte van alle bankstellen, stoelen, kasten, spa's, lampen, make up dozen en meer van die zó voor de hand liggende rommel die we dusdanig overvloedig te zien kregen dat ik wellicht enigzins overdreven enthousiaste gevoelens koesterde voor de Taiwanese designers....erg fijn dat die er ook nog waren!



Affijn, in de tussentijd besloot de regen om er niet meer mee op te houden (maar ik wel met fotograferen omdat ik bang was dat mijn camera nat zou worden), wellicht genoeg van design? In elk geval waren de camping gangers het als eerste beu omdat ze hun tentjes uitdreven en wij busgangers gaven er een dag later de brui aan omdat we ons zowaar genoodzaakt zagen een zeil op de bus te zetten, peddels aan te schaffen en een paar galei-slaven in dienst te nemen....huiswaarts dus maar weer.
De bus reutelde wederom dat het een lieve lust was en hoopvol togen we naar Zwitserland, 'achter de bergen schijnt de zon', toch??
En zie dan Italie maar eens uit te komen, waar zijn de bewegwijzeringsbordjes als je ze nodig hebt? We belanden dus ergens in de Alpen, reden door piepkleine dorpjes en nog pieperdepiep kleinere straatjes (ik denk) uren rond. Na heeeel lang van welliswaar het ene supermooie, regenovergoten uitzicht naar het andere kwamen bij een mini grenspostje waar onze 12 tonner helaas niet doorheen mocht, hadden jullie dat godverdegodver niet 100 meter eerder kunnen aangeven? Eenmaal in Zwitserland waren al onze problemen uiteraard voorbij in 22 uur tijd reden A en ik elkaar afwisselend in één lange streep door naar Nederland en brachten allen weer naar huis.