De gedachtenval....

Tot op heden vind ik de dagboekopdracht een ... opdracht en ik breek mij het hoofd over wat ik er in vredesnaam mee moet.
In mijn hoofd passen vooralsnog met betrekking tot de opdracht geen woorden en beelden bij elkaar. In elk geval kan ik geen constructies bedenken of laat staan vasthouden die me op de één of andere wijze tot aktie aansporen.
Ik geloof ook dat ik het te druk heb maar of er eerst kippen en toen eieren waren? Ik heb een opdracht voor een kunstenares gedaan en die heb ik sind een aantal uur af. Ik heb er veel werk in gestoken en heb de afgelopen tijd als erg leerzaam ervaren (heel veel geleerd over camera technische aangelegenheden en photoshop!) dus ik treur niet, nog niet want de dagboek opdracht staat pontificaal voor mijn deur en ik kan met name de laatste tijd alleen in totale chaos denken.
Ik denk snel waardoor ik mezelf de mogelijkheid tot het kenbaar maken van gedachten aan de buitenwereld ontneem (praten maar ook schrijven) omdat ik slechts af en toe een woord uit de gedachtenreeks in geluid weet om te zetten, dit leidt soms tot onsamenhangende zinnen. Het is ook niet ondenkbaar dat ik al pratend op weg ben naar de ontknoping in een bepaald verhaal, op andere gedachten kom en aan mijn toehoorders zie dat ik kennelijk aan een ander verhaal ben begonnen, daardoor raak ik dan weer afgeleid met als gevolg een vervallen in herhaling van een woord of abrupt einde. Kortom, pratend wordt ik simpelweg door de gedachte ingehaald en schrijven met de snelheid van de gedachte is vooralsnog niet mogelijk gebleken.
Kortom ik heb een probleem gelocaliseerd dat betrekking heeft op de subjectieve wereld in mijn hoofd met als gevolg stagnatie.
De moeilijkheid tussen mij en de wereld om mij heen is dat ik me realiseer dat ik de verpersoonlijking van chaos ben, levende in een wereld opgebouwd uit systemen. Daarom is het voor mijn doen ook heel vreemd dat ik op een school zit en het reeds tot over de helft van het eerste jaar heb gebracht en zelfs weer eens een gestructureerd stukje voor deze blog uit mijn mouw weet te schudden. Een paar jaar geleden wist ik vaak pas wat ik ging doen op het moment dat ik iets deed, dat wordt inderdaad ook wel impulsief genoemd.
Door mijn tijd op st Joost begin ik in te zien waarom ik zo gebrand ben op het leiden van een zo autonoom mogelijk leven. Ik heb in mijn hoofd dus weinig structuur en de structuren om mij heen komen gekunsteld op mij over (hoe kan het ook anders, ze komen tenslotte uit de mens voort of met de mens mee, wat ge wilt) en zijn van tijdelijke aard (totdat het tegendeel bewezen wordt) en bij wijze van voorbereiding op het onafwendbaar lot van de chaos verkies ik ordeloosheid boven schijnwerkelijkheid.
Ik zou gaag zien dat mijn wereld verder reikt dan supermarkt, tandarts, school, huis, identiteitsbewijs!!!? vakantie, bioscoop....
Oeps ik dwaal af geloof ik.....
Ben ik wel iets zonder structuren die mijn bestaan bevestigen, legitiem maken, zin geven? Momenteel denk ik van niet. 'Iets' wordt pas 'iets' als het gedefinieerd kan worden.
Ik zou voor de goede orde toch kunnen onderzoeken of ik door aardse structuren te handhaven in mijn hoofd een paar structuren kan aanbrengen opdat ik in staat zal zijn deze studie zonder al te veel problemen verder te doorlopen en vat te krijgen op gedachten en met name deze opdracht. Ik hoop dan ook dat het door de feestcommissie goedgekeurd zal worden wanneer ik mijn dagboekopdracht wijd aan het onderzoeken naar een systeem.

Ik ben bang dat ik op dit moment niet op een luchtiger onderwerp kan komen want ik kan er simpelweg geen verzinnen.
Soms denk wel eens dat ik eigenlijk een fabrieksarbeider had moeten zijn die gewoon elke dag dezelfde handelingen uitvoert op haar werk en daarmee tevreden is maar er moet iets mis gegaan zijn op de weg ernaar toe...