En afsluiten maar weer......?

Zo dat zit er weer op, bij deze sluit ik dan ook dít 'never-ending-project' af.
Ik moet toegeven dat dit een project is geweest dat naar mijn idee voor het eerst een concreet eind heeft opgeleverd. Resultaat op DVD en het gevoel dat ik erin heb gestopt wat ik erin heb kunnen stoppen en dat heeft een overeenkomstig resultaat opgeleverd.
Om het volgende project te openen'dagboek', zijn we afgelopen zaterdag naar Rotterdam afgereisd en hebben we ons gelaafd aan foto's van Otto Snoek, Ed van der Elsken en Robert Frank en op de koop van de museumjaarkaart toe ook nog een heuse daguerotype camera met bijpassende foto's!
Menige Otto Snoek foto leidde tot kritische kreten van toeschouwers, dat was erg vermakelijk. Ik, ter plekke tot romanticus gepromoveerde vond eigenlijk een aantal van zijn foto's respectloos en stigmatiserend en toen ik mezelf hoorde zeggen dat ik het gevoel had dat zijn wijze van fotografie makkelijk prijsschieten is, waren de rapen een beetje gaar geloof ik. Voor zijn foto's bezoekt hij zo te zien vele volkse evnenementen, Feyenoord, Feyenoord, achterbuurt kroegen en Feyenoord en daar schiet hij bij voorkeur zijn plaatjes. Volgens sommige toeschouwers laten deze beelden de complexiteit van de samenleving zien, en dat vinden ze heel knap. Mijn mening is dat vooral de foto's zelf de samenleving nog eens extra complex maken, doordat je jezelf als toeschouwer een 'mening' moet vormen waarbij mijns inziens de simpele logica van het daaglijks leven verbleekt.
We werden ook geattendeerd op het 'feit' dat wij op een festival of koninginnedag precies hetzelfde gedrag vertonen als het type dat bij enige regelmaat voor Snoeks camera verschijnt. En enerzijds denk ik ook wel dat daar een waarheid in zit maar zien we er dan ook net zo afgeleefd uit? Ik denk van niet ,en wel omdat een dag of een weekendje feesten en zelfs de beste braspartij van de wereld nog geen life-style is! Voor veel van de gefotografeerden van Otto Snoek is het leven waarin ze gefotografeerd zijn in't geheel geen dagje feesten maar een omstandigheid waarin ze wellicht altijd zullen verkeren. Het naar de kroeg of een evenement gaan is welliswaar een keuze(?) maar eenmaal thuis zien ze er nog net zo verlept en simpel en meelijwekkend uit, althans als dat het enige is waarop je je camera richt.
Bovendien werd er opgemerkt dat er mensen uit alle bevolkingslagen door de camera van Otto Snoek te grazen worden genomen en niet alleen 'lower' en 'lowest' class..... Dan moet ik een deel van de serie gemist hebben?
Een laatste gedachtengang moet mij nog uit het hoofd en wel dat ik een ander opvallend element aan de foto's vind dat er voornamelijk mensen gefotografeerd worden binnen de context van een groep. Ik vind dat de gefotografeerde individuen het slachtoffer worden van deze context want Snoek heeft deze hele groep telkens op een zo leeg en inhoudsloos mogelijke manier neer gezet. De individuen worden gedegradeerd tot een massa oelewappers die vrijwel alleen nog maar extra gestigmatiseerd kunnen worden door toeschouwers die wellicht zelf zelden bij Feyenoord wedstrijden of in achterbuurt kroegen komen en die zich alleen gesterkt voelen in opvattingen over een wereld die ze wellicht helemaal niet in het echt kennen en misschien ook niet willen kennen?!
Om nog maar te zwijgen over de gefotografeerden zelf die uit hun context gehaald en op een hoop gegooid nog eens een extra modder figuur slaan aan de muren van het Rotterdams Fotografie museum zonder het te weten en misschien willen ze het ook liever ook niet weten?!
In elk geval heeft de opmerking over het prijsschieten geresulteerd in een opdracht, ons tijdens koninginnedag (kommer en kwel) als échte Otto's onder de feestende menigte te begeven en zélf óók te gaan 'prijsschieten'.
Geen woorden maar daden, gniffel!
En verder zou ik over de foto's Otto zelf wel eens willen horen en/of ZIEN...

De dag was natuurlijk nog lang niet ten einde en dus begaven we ons naar Boymans om ons te laten onderdompelen in de wereld van Pipilotti Rist. Ik had hooggespannen verwachtingen want ik had er reeds het één en ander over gehoord alsook gelezen (er staat een artikel over haar in Blend) dussssss.
Er waren te zien vele zwoele doeken, waartussen zich vele schermen bevonden waarop allerhande enigzins esoterische, trippy beelden werden afgedraaid onder constante herhaling van zweverig aandoende klanken. Ik ben lang binnen geweest want ik hoopte op een mening omtrend het hele gebeuren en ik wilde niet over één nacht ijs gaan. Helaas meningen, oordelen en kritische reflecties kwamen niet en ik was blij dat Jos en David langskwamen met de mededeling dat we de laatsen der Mohicanen binnen waren en dus spoedden we ons naar buiten. Er werd wat over Pipi gebabbeld en ik kwam tot het inzicht dat het niet gek was dat ik me maar moeilijk een mening over het hele gebeuren kon vormen want dat was geloof ik ook een beetje de heersende opvatting. Vlees nog Vis, zoetsappig, esoterisch enzovoort....

Al met al hebben we een reette kekke dag gehad met een lekker biertje na en veel zon!

Hoi Phillipe

Je zult wellicht afvragen wat deze compositie in vredes naam met mijn daaglijks leven van doen heeft? Om te beginnen ik heb een kat.
Ten tweede 'gedenk te sterven', oftewel 'memento mori', oftewel vergankelijke druifjes symboliseren mijn verganklijk leven.
En ten derde de voorraadbus, staat symbool voor alle zaken die ik daaglijks vergaar.....zowel spullen (hoewel dat niet veel is) alsook kennis, met name door naar school te gaan en heeeeeel veeeeeel te leren!

Ik wilde bovendien niet een al te gecompliceerde compositie want dat wordt mij in dit stadium (hoe kan het ook anders) te complex (hihi).

Oproep!!!!!

Halloooooooooooooooo

Bij deze een dringend verzoek aan een ieder die mijn blog durft te lezen;

'ONDERTEKEN DE PETITIE TEGEN HET KRAAKVERBOD'

Alvast namens mij en vele mede krakers met mij STANX MAN!!!

http://kraak.petities.nl

Hatsjiekadee-overflakkee

En nu het werk erop zit is het afwachten tot de dag des oordeels, slik!
Afgezien van de nachtmerrie die wellicht iedereen uit de klas vannacht heeft bezocht, dat wát mis kan gaan bij de presentatie gáát mis, voel ik me weer helemaal het kippetje.
Na dinsdag werd het uiteraard alleen maar nóg doller. Ik vergat zo'n beetje te eten en te slapen, premiere had me geheel in haar macht, ik kon werkelijk aan nix anders meer denken. Niet meer overnieuw beginnen dacht ik op een bepaald moment, je moet gewoon met één ding doorgaan en dat tot een goed einde proberen te brengen.
Tot op het laatst getwijfeld, gewikt en gewogen....
Na een tijdje kon ik totaal niet meer beoordelen of ik nog wel inhoudelijk bezig was of dat ik louter liep te miereneuken over pieterpeuterige aangelegenheden.
Gelukkig boden nietsvermoedende huisgenoten uitkomst, hoewel Arthur na drie dagen minstens zo gehersenspoeld was als ik en op den duur nauwelijks nog een zinvolle opmerking uit z'n strot kon krijgen, we kunnen geen Andre meer horen of zien!
Al met al was het weer een buitengewoon leerzame periode waar ik nu al met veel genoegen op terug kijk.
Samenwerking met Linda was, afgezien van een onzekere start reette ok. We houden er een totaal verschillende werkwijze op na en dat kwam al snel aan het licht. Onder het genot van een biertje daarover gecommuniceerd en dat was het beste wat we hadden kunnen doen. Linda heeft de spits afgebeten met haar interview met Eric en dat heeft mij zeker geholpen voor de mijne. Eric en Andre zijn absoluut elkaars tegenpolen dus dat heeft voor de broodnodige afwisseling gezorgd. Waar Eric maar bleef babbelen viel Andre een beetje stil. Twee alleraardigste fotografen hoor die Eric en Andre. Wat ik wel grappig vind is dat amateur of prof, spraakzaam of stil, over bepaalde zaken aangaande fotografie zijn bijna alle fotografen het wél degelijk eens. De wijze waarop een foto dient te communiceren bijvoorbeeld en de invloed van digitale fotografie ten opzichte van de immer verheerlijkte analoge fotografie op het fenomeen fotograaf.
Kortom het was leerzaam, we hebbe gelachuh en 'ach ja, het houdt je van straat'....

De vormstudies hebben al met al wel zeker een bijdrage geleverd aan het hele tot-stand-komings-proces, hoewel ik aan het begin van dit project behoorlijk twijfelde aan het nut ervan voor mij, verpersoonlijking der hardleersheid!

Ik zie dat mijn blog uit louter text bestaat de laatste tijd en beloof mezelf bij deze (wederom?) plechtig dat ik daar de aankomende tijd verandering in ga proberen te brengen, och arme visueel georienteerde Leser und Leserinnen!
Wil ik dit project toch nog graag even afsluiten met woorden en niet met een plaatje(gniffel)....

"Was ist das Schwerste von allen?
Was dir das Leichteste dunket.
Mit den Augen zu sehen, was vor den Augen dir liegt".

En zo is't maar net, van niemand minder dan die bovenste beste ...!