...'de paradox van een publieke privé-vertelling'.

Vandaag om 8.55 uur uit bed gekropen en regelrecht op de fiets naar het CWI want er moet nog altijd werk gevonden worden anders kan ik strax mijn studie wel vergeten, not..... Affijn bij het CWI vooral veel vragen beantwoord over hoe ik dan wel woon, "anti-kraak"? Nee KRAAK en dat is niet gratis nee...! Maar liefst 2 vervolg afspraken gemaakt met een werk-vind-consulent en een sociale-dienst-medewerker voor over respectievelijk 2 en 4 weken, hoezo bureaucratische waanzin, kunnen we niet nu direct even in de computer kijken naar een baan? "Nee".
Dan maar weer naar huis, door het centrum van denBosch, over het plein van de Hemelse vrede.....uh het plein vóór de vrede, speciaal voor deze heuglijke 5 mei 2009 dag in het leven geroepen. De lucht ziet eruit alsof deze dag qua weer nog lang in het geheugen gegrift zal blijven, en jawel daar vallen reeds de eerste druppels, het zal een dolle boel worden.
Ik denk aan de dagboek opdracht en maak me nog eens extra zorgen over het 'weer'. Hoe moet ik in 's hemelsnaam te werk gaan deze periode, ik kan maar geen zinnig plan bedenken. Dan maar gewoon beginnen met schrijven en zien waar het schip strand...
Maar eerst langs de super de Boer voor croissantjes, sap en kaas, tijd voor koffie! Met mijn lief en lieftallige zus (die in de keuken de één of andere chutney in mekaar staat te draaien) schuif ik aan de ontbijttafel. Na diverse broodjes vertrekt ze weer richting keuken, A en ik blijven achter en zitten nog lang aan tafel te praten over veel, dus ook de dagboekopdracht ja....
Ik weet niet wat ik moet doen want mijn eerste idee is een beetje afgekeurd geloof ik en daardoor weet ik niet hoe ik nu verder moet.
Gisteren las ik in 'Zen en de kunst van het motoronderhoud',
"Hij was woedend. 'Je kijkt niet!' zei hij. Hij moest weer denken aan zijn eigen verwijdering van de universiteit omdat hij teveel had te zeggen. Voor ieder feit bestaat er een oneindig aantal hypothesen. Hoe meer je kijkt des te meer zie je. Zij keek eigenlijk niet en begreep dit toch niet.
Hij sprak boos tegen haar: 'Beperk je dan tot de gevel van één gebouw in de hoofdstraat van Bozeman. De Opera. Begin met de steen linksboven.'
Haar ogen sperden achter de dikke brilleglazen wijd open.
Ze kwam het volgende uur met een verbaasd gezicht bij hem en gaf hem een opstel van vijfduizend woorden over de voorgevel van de Opera in de hoofdstraat van Bozeman, Montana. 'Ik zat in de snackbar aan de overkant,'zei ze, 'en ik begon over de eerste steen te schrijven en over de tweede steen en bij de derde steen begon het te komen en ik kon het niet meer tegenhouden. Ze dachten dat ik gek was en iedereen plaagde me, maar hier heeft u het. Ik snap er niets van.'
Hij evenmin, maar tijdens zijn lange wandelingen door de straten van het stadje dacht hij er over na en hij kwam tot de conclusie, dat ze kennelijk werd geremd door eenzelfde soort blokkeringsmechanisme dat hem had verlamd de eerste dag dat hij les gaf. Ze werd geremd omdat ze in haar stuk probeerde te herhalen wat ze al lang had gehoord, precies zoals hij op zijn eerste dag had geprobeerd allerlei dingen te herhalen waarvan hij reeds had besloten dat hij ze zou zeggen. Ze kon niets bedenken over Bozeman om op te schrijven, omdat ze zich niets kon herinneren dat de moeite waard was om herhaald te worden. Het was heel vreemd dat ze niet besefte dat ze ook zelf een kijkje kon gaan nemen om te schrijven vanuit een frisse kijk, zonder rekening te hoeven houden met wat er vroeger was beweerd. De beperking tot één steen maakte een einde aan het blokkeringsmechanisme omdat hier duidelijk was dat ze wel oorspronkelijk en direct moest kijken."

"Zodra ze eenmaal gewend waren aan de gedachte dat ze rechtstreeks voor zichzelf moesten kijken, zagen ze ook in dat er geen einde kwam aan wat ze allemaal konden schrijven. Het was tevens een oefening in zelfvertrouwen, want alles wat ze schreven, hoe triviaal het ook leek, was hoe dan ook iets van henzelf en geen nabootsing van iemand anders."

"Scholen leren je te imiteren. Wanneer je niet nadoet wat de onderwijzer van je wil, krijg je een slecht cijfer. Hier aan de universiteit ging het er natuurlijk wat verfijnder aan toe; hier werd er van je verwacht dat je de docent op zo'n manier nabootste dat je hem ervan overtuigde dat je hem niet nabootste, maar dat je de essentie van de stof had opgevangen en daarmee zelf aan het werk kon. Op zo'n manier kreeg je tienen."

Kijk ik niet goed? Toen mijn eerste ideeen niet werden goedgekeurd door de feestcommissie ben ik vast komen te zitten met de vraag wat men dan wel van mij verwacht? Of wat verwacht ik van mezelf?
Ik ben dus maar gewoon begonnen met foto's maken en nu ook schrijven, misschien moet ik iets met mijn oude dagboeken doen?

Hmmm