KERSTSTAL?

Nu ik voor de 31ste keer in mijn leven kerst overleefd lijk te hebben, dienen onbenullige kleinigheden zich weer aan.
Een storyboard voor een documentaire lijkt onlogisch en dat is het ook, maar niet in mijn geval. Pfff daar heb ik me weer makkelijk uit geluld. Wat erg zinvol is is dat ik me beter kan inleven in hoe een shot eruit moet gaan zien, niet over de as gaan met filmen en montage enz. Ook ben ik me bewust van wat wel en niet in een shot thuis hoort, achtergrond, omgeving.
Vorige week de meeste shots opnieuw opgenomen in de sneeuw maar dat heeft niet echt een bevredigend resultaat opgeleverd. Wat WEL een redelijk oogst heeft opgeleverd was een bezoek aan de Binckhorst alwaar de onbereidwillige baliemedewerksters me vriendelijk doch dringend te verstaan gaven dat ze wel degelijk wisten wat er in de lege varkensstallen was gebeurt maar dat ik daar niets mee te maken had.
Ik vond dat toch wel erg onbeleefd en wees er nog maar eens op dat als ik niet met deze info naar de Binckhorst was gekomen ze van de hele situatie wellicht nooit iets te weten waren gekomen. Dat vond de wat minder onvermurwbare baliemedewerkster uiteindelijk dan toch ook en een ietsiepietsie gerust schonk ze me een telefoonnummer. Vreemd is dat ik na meerdere malen bellen op diverse dagen nog nooit iemand aan de lijn heb gehad. Dit kan natuurlijk iets met de feestdagen te maken hebben maar ik vind het toch wel een beetje vreemd. Affijn als ik woensdag nog niemand gesproken heb dan ga ik er maar gewoon weer met de camera op af.

Vooralsnog kijk ik me suf aan detectives en Hitchcock. Dee eerste ivm verhaalstructuur. De tweede natuurlijk voor de wijze waarop hij de spanning weet op te voeren en de wijze waarop hij met tijd speelt. Een paar seconden kunnen minuten duren en andersom. Zie ook het boek 'inleiding in de mediatheorie, lessen van Alfred Hitchcock'.

Bloggenoten...!

Nou van het idee belevingsdocumentaire tijdelijk afgestapt, hoewel ik hoop dat ik die installatie alsnog wel zal kunnen gaan maken in de toekomst.
Zaterdag verliep het presenteren van de foto- en film montage zeer ok en Noud zag geloof ik mijn probleem, van het niet hebben van een probleem, niet in. Dat maar zo gelaten want ineens zag ik het zelf ook niet meer. Dat bewijst weer eens en te meer dat ook het ontbreken van een probleem tussen je oren zit.
Affijn de zoektocht naar de persoon die in de stal de nacht heeft doorgebracht heeft haar visuele vruchten afgeworpen. En hoewel ik de betreffende persoon nog niet gevonden heb heb ik wel inmiddels een min of meer instant verhaal in mijn hoofd zitten met een open einde....dat dan weer wel.
Hester Overmars heeft ons allen geholpen met het schrijven van een filmplan, het schrijven ervan bleek waarempel een waar feest. Ik heb er al mijn ideeën optimaal in kwijt gekund en eindelijk begrijp ik de zin, dan wel de noodzaak van het schrijven van zo'n plan.
De op handen zijnde kerstdagen komen toevallig ook in mijn (kerst)stal verhaal buitengewoon goed van pas.
Een paar obstakels zijn er echter uiteraard altijd...
Zo omschrijf ik in mijn filmplan regenachtige, druilerige dagen, de wind die met piepende loshangende stukken metaal speelt en flarden dak die je om de oren waaien. 't Is echter winter geworden dus eens zien hoe ik dat op moet gaan lossen. Eigenlijk denk ik bij mn eige,'"de kijker heeft het maar te pikken als ik dat door mekaar heen ga monteren".... Dan maar consequent doorvoeren en ook duidelijk andere kleding dragen enzo.... 't Is tenslotte wel een documentaire, ik kan moeilijk alles over gaan doen.
Qua geluid had ik het plan om me in te leven in meneer(of mevrouw?) H.Hoonakker die de nacht in de varkensstal heeft doorgebracht. Ik zou graag zien dat je als luisteraar in de stal bij meneer Hoonakker bent maar dat je visueel bij het onderzoek naar H. Hoonakker bent.

"Het niets nietst"

"Het niets nietst" (Heidegger,....uhum, ja sorry hij heeft ook veel zinvolle dingen gedacht/gezegd). Die gedachte vind ik op de plek waar ik mijn project doe van toepassing en ik wil daar iets mee doen. De stallen waar ik mijn project doe zijn 'leeg'. De varkens zijn afwezig omdat ze er ooit geweest zijn. Ik ben me bewust van hun afwezigheid en dat maakt dat ik hun 'geweest zijn' voel, niet hun geest maar hun 'geweest zijn' waart rond. Dat geeft deze plek voor mij een bepaalde lading.

Vanaf de dag dat ik deze lege varkensstallen ontdekte oefende de plek een sterke aantrekkingskracht op mij uit. De dicrepantie tussen enerzijds de schoonheid van de vervallen bouwsels en anderzijds de kennis van het smerige verleden, maken het dat ik eerder naar deze bouwsels toe ga dan naar bijvoorbeeld een leegstaand gemaal. Ik kan eigenlijk niet begrijpen wat ik er te zoeken heb en toch ga ik er heen.

“De discussie gaat, lang nadat het gebouw is opgeleverd door: grafittie, vandalen, klussers, schotelantennebezitters, zij blijven in discussie met de gematerialiseerde spatialiteit die de architectuur ook is. De vraag wanneer het architectonisch concept klaar is, is tegen de achtergrond van de bovenstaande opmerkingen makkelijk te beantwoorden: als het gebouw wordt afgebroken. Tot dat moment blijft in ieder geval een groep de ruimte en de materie 'bevragen'. En als bevragen een belangrijke component van een kritische discussie is, dan kan architectuur zonder probleem als een maatschappelijk discussiestuk worden opgevat.”
(Citaat: H. Oosterling, Over architectuur, Internet.)

Toen ik het internet en biep afstruinde op zoek naar iets dat mijn gevoel kon verwoorden stuitte ik op een artikel met dit citaat en vond ik het op mijn onderzoek van toepassing. De stallen vertellen een verhaal door hun vervallen status en de afwezigheid van dát waarvoor ze ooit zijn gebouwd. Het proces is nog niet ten einde en het verhaal gaat door totdat de laatste steen verdwenen is.

Ik ben bepaald geen zweefkees en toch vroeg ik me af of er zoiets als de geest van de dieren bestaat die daar dan nog a la 'the shining' ofzo zouden rondwaren. Ik geloof daar niet in maar vind het toch een beetje een enge en beladen plek. Bovendien merk ik dat de mensen met wie ik de stallen bezoek dat gevoel ook hebben. Toen ik vorige week met Arnoud en mijn zus in de buurt aan het filmen was vroeg ik aan boer of hij wist dat er wel eens iemand in één van de stallen de nacht had doorgebracht en of hij dat niet een bizarre gedachte vond. Hij zei “Ja, jullie vinden dat bizar he?" Hij kon er om lachen en vond het eigenlijk juist logisch dat er iemand zijn toevlucht tot een lege varkensstal gezocht had.

Dit bracht me op de gedachte dat spoken persoonlijk zijn. Het hangt van je achtergrond af wat je voelt op een bepaalde plek en in bepaalde situaties. Deze plek ademt voor mij het leed uit van gemartelde dieren die wreed aan hun eind zijn gekomen. Voor de boer is het gewoon zijn broodwinning, hij beschouwt het als de normaalste zaak van de wereld en voelt zich er zelfs veilig.

Wat betreft het vervolg op mijn onderzoek, dan wel bevindingen, wil ik de stallen met een camera opnieuw onderzoeken. Ik wil een montage maken van geluiden van een nog actieve varkensstal (die moet ik dus ook nog gaan opnemen) en deze beelden, om onderzoek te doen naar het mogelijke effecten die de geluiden van weleer op deze plek hebben. Ik wil geluiden opnemen op een, op dit moment actieve varkenshouderij. Deze geluiden wil ik onder de film plaatsen.

Uiteindelijk wil ik mijn bevindingen omzetten in een geluidsinstallatie op die plek. Het moet een belevingsdocumentaire worden waarbij ik spoken uit het verleden als het ware oproep. Het verleden brengt een bezoek aan het heden. Voor een toeschouwer zijn de gevoelens, herinneringen of associaties die de installatie oproept persoonlijk.