Na veel kritiek over het filmpje dat begon met blauwe lucht, vogels, voorbij lopende mensen tussendoor hier en daar een vallende persoon, een rood opstijgend lichtje chaos, plafonds, hoofden, een kelder, een op straat liggende persoon en dan afgelopen.. dacht ik eraan hoe het zou voelen al die opsmuk weg te laten. Het hele probleem met dit project was mijns inziens zowiezo dat de hoeveelheid aan mogelijkheden de essentie vertroebelde. Ik irriteerde me aan het feit dat als ik aan het project dacht ik louter een wit vlak in m'n hoofd zag, geen woord, geen geluid, geen kleur, nix. Als we bij elkaar kwamen werd ik compleet bolsterig in de knarre en als ik na afloop van een bijeenkomst naar huis ging tolde en duizelde het me van de mogelijkheden.
Toch durfde ik niet al het verzamelde matriaal los te laten maar ergens wist ik wel dat we het een kans moesten geven alle wormvormig aanhangsels te elimineren. Die donderdag lieten we een filmpje zien dat door allen tesamen tot stand was gekomen maar dat door Barry in wederom een enigzins gelikt jasje werd gepresenteerd. Ik vond de kritiek verpletterend maar wel juist. Ik had het gevoel dat de kritiek die werd geuit strookte met mijn opvattingen over het essentie verhaal. Geen geluid, geen aftiteling, geen montage trucs en geen verhaal, gewoon beelden.
Die donderdag zouden we allemaal onder Barry's bezielende leiding een filmpje in mekaar draaien. Ik begon nog enigzins schoorvoetend en probeerde eerst nog met wat beelden uit de ouwe doos een filmpje te maken maar het kwam niet en uiteindelijk liet ik steeds meer vallen, behalve een hand aan het eind (die werd er later alsnog afgeknipt). Het maken van een spannend filmpje, of een mooi filmpje, of een filmpje met een verhaal leek mij niet meer ter zaken te doen. Wat voor mij van belang was was weglaten, dat hoorde in het proces thuis.
Die zaterdag moesten wij weer voor de krijgsraad verschijnen en de conclusie luidde dat wij op de beelden uitgekeken zijn. En dat trouwens iedereen op de beelden uitgekeken was.
Mij schoot dat enigzins in het verkeerde keelgat. We zitten toch niet uit louter vermaak op de academie? Het weglaten van wormvormig aanhangsels is toch minstens zo'n belangrijk proces als het vinden ervan......

Oh ik zie dat mijn tijd om is en ik moet nog rijden, tot de volgende knoop!!!