Affijn,

Die vrijdag heb ik tussen neus en schaamharen door een kleine expositie bezocht van Andre in Turnhout. Het zag er op zich aardig uit maar d'r had van mij wel wat meer power in mogen zitten. De foto's waren slechts op a4 formaat en hingen gebroederlijk met teveel in een te kleine ruimte. Enige sprake van onderlinge samenhang en spanning opbouw ofzo kon ik niet ontdekken en dat is jammer want mij is de mening toegedaan dat de foto's zouden moeten overdonderen zoals een leeg pand de betreffend explorer overdondert.
Verder heus niet getreurd hoor want het gaf mij een toch weer wat meer beeld over de fotograaf waar ik maar met moeite iets over te weten kon komen. (Verder was er bovendien een reete vette racebaan met bijbehorende autootjes voor kinderen!!!! en werd er een nog veel reettere vettere film vertoont van Joost Conijn, over Amsterdamse kraakkids, KRAKEN GAAT DOOR hoewoewoehhh!!)

Zaterdag dus naar Breda, we keken rijkhalsend uit naar een kale knakker met een
emo-bril (zwart montuur). Het zal je nog verbazen hoeveel mensen er aan de verwachting voldeden maar op een bepaald moment was er maar één die écht voldeed en dat bleek hem dan ook écht te zijn.
Hij zag er een beetje uit alsof hij er geen zin in had maar dat ebde snel weg toen we bij het pandje aan kwamen. Het pand was enigzins bizar omdat het leek alsof de bewoner (junkie aan de methadon) een dag ervoor was vertrokken. Bovendien hoorden we een waterleiding lopen hoewel er toch zeker niemand meer woonde?
Het interview vond ik achteraf gezien écht heel leuk om te doen. Andre is geloof ik niet zo'n prater maar er kwam toch een redelijk ongedwongen gesprek op gang en ik kon eigenlijk alles vragen wat ik me had voorgenomen en nog veel meer. Toen we eenmaal waren begonnen liep het eigenlijk allemaal vanzelf, reette. Linda deed het geluid, ik stond naast de camera en gezamenlijk gaapten we Andre dus aan die daar verbazingwekkend rielekst onder bleef.
Na het interview nogmaals het pand door, bewapend met camera's en opname apparatuur.
Toen we nog even aan de voorkant van het pand keken om te zien hoe het pand in mekaar steekt kwamen we eerst een rat tegen (waar zou die nou toch vandaan komen) en daarna een architect die ons het één en ander over het pandje wist te vertellen. Dat ontbrak er natuurlijk nog maar aan, dus we waren wel erg verheugt dat ons zoveel geluk ten viel.
Na deze toevalstreffer verliet Andre ons en besloten Linda en ik nog even wat geluid op te gaan nemen in het pand. Tot onze stomme verbazing bleek er in een deel van het pand waar wij maar niet konden geraken een kunstenares te wonen die door ons luid gekrakeel was opgeschrikt. Eerst was ze erg wantrouwend maar na een tijdje had ze wel door dat we met goede bedoelingen kwamen en brak het ijs. Ze bleek jaren geleden afgestudeerd aan st Joost en sedert 25 jaar ofzo in het bouwval te huren van de één of andere project ontwikkelaar die er maar wat graag de sloopkogel doorheen wil halen (de architect probeert dat nog op de één of andere wijze te verhinderen maar heeft weinig hoop). Ze liet haar huis zien onder luid ohhh en ahhh geroep van ons want het huis was een levenswerk op zich, een pakhuis waarin ze allemaal metalen onderdelen van apparaten en machines verzamelt, een enorme geordende chaos waarop door reusachtige ramen écht oudhollansch licht binnenvalt waarin stof dwarrelt tot het erbij neervalt. Na de vergapende rondleiding namen we ook van haar afscheid maar niet zonder meel adressen uitgewisseld te hebben en de belofte dat we na de waanzin van het portret nog eens bij haar langs zullen gaan....

Daarna in de auto op naar Den Haag....daar wachtte Eric, Linda's slachtoffer....